Langs de rand van de matrix Ennedi

In dit deel, zullen we onze bestemming te bereiken - het bergplateau van Ennedi, een bezoek aan de woning en studiewerk van primitieve mensen, kijk naar de stenen olifanten en andere pittoreske bogen die door de wind van de Sahara.

In de omgeving van ons kamp hadden we de eerste voorboden van de op handen zijnde verschijning van de array Ennedi gezien. Enorme rotsblokken, vermoedelijk graniet, bedekt een zeer klein gebied, op slechts een paar meter torent boven het zand. Zoals het topje van de ijsberg van het zichtbare gedeelte was veel minder dan diep de grond ingaat. Het was het soort eilanden, waarachter al snel moest zich tonen vasteland.

Bijeen zonsopgang in de Sahara onder de keien - een voorloper van de verschijning van een reeks Ennedi.

hebben we aan het begin van de achtste deze tijd vertrokken. Dichtstbijzijnde stad Fada, de hoofdstad van de gelijknamige regio Ennedi, gelegen op slechts 180 kilometer, maar gezien de kwaliteit van de weg naar de verovering van deze schijnbaar kleine sectie kan meer dan een dag te verlaten. Allemaal de schuld is niet eens zand, en ongeschikt om rotsachtige bodem te rijden. Vaak moest ik vertragen een behoorlijk lange tijd om de stenen, zorgvuldig gereinigd van zandwoestijn wind schudden. Een paar keer bewogen droge rivierbeddingen en stukjes Savannah. In de ene plaats onverwacht ontmoet tsezarok. Kleine dieren hier uitgestrektheid, geen roofdieren, en ze in feite geen gevaar anders dan mensen, behalve dat de jakhalzen. Maar niet zo lang geleden waren er te vinden van de leeuw van de woestijn (laatste keer werd uitgestorven dieren in 1940 gezien).

Aan de horizon toont de eerste bergmassief Ennedi.

De wind opgetild lob fijn zand stof waaruit de bergen zijn gehuld in een lichte "mist".

Onderweg ontmoette Omar een familielid, om te komen tot een jeep. Om getuige van een gesprek tussen twee lokale zeer interessant. Hun dialoog is een soort van tongue-twister waarin elke nieuwe regel reciteren de beurt. Dit alles kabbelende korte zinnen geen pauzes bevatten, en als rap zwart werd uitgevonden, zijn oorsprong verloren net zo welkom cultuur Sahara nomaden.

- Hoe gaat het?

- Goed.

- Hoe kan ik zelf?

- Goed.

- Wat is thuis?

- Goed.

- Aangezien de vrouw?

- Goed.

- Als een tweede vrouw?

- Goed.

- Als het eerste kind bij zijn eerste vrouw?

- Goed.

- Als een moeder?

- Goed.

- Als de kamelen?

- Goed.

En zo verder tot in het oneindige, en het respect voor de respondent, hoe meer vragen gesteld worden. Nou ja, natuurlijk, dat er ergens in het midden van deze wet zijn de rollen omgedraaid en de vragen beginnen te gieten in de tegenovergestelde richting.

Bleek al snel de bergen rasp - Ennedi plateau marge.

We hebben de eerste halte, en Omar leidde de show grotschilderingen. Rotstekeningen van 3000 jaar, worden op grote schaal verspreid over duizenden kilometers rond het noorden van de Tibesti bergen in het noorden en een ander in Libië. Dit beeld in de openlucht galerie gemaakt door primitieve mensen. Nu is het onmogelijk om te bepalen welke van de stammen bevolken deze plaatsen in het verre verleden, onderscheidde zich in de schilderkunst, ook niet-uniform had een bevolking van Afrika.

De voornaamste drijfveer, kunnen worden getraceerd in bijna alle rotstekeningen, jacht en het hoeden. Oude kunstenaars zorgvuldig genomen uit koeien en stieren, ruiters met speren en herders. Als je terug kijkt, wordt het duidelijk waar de veestapel graasden op een moment dat slechts ongeveer zand en stenen. Ongelooflijk, een paar duizend jaar geleden op het zand hier was vruchtbaar land, door de lokale bevolking geteeld. Warming en woestijnvorming begon veel later.

Wie is het? Buitenaardse bezoekers?

- Prachtig - vroeg ik onze kok.

- Zeer, - antwoordde ik.

- Morgen zal het nog beter zijn.

Wells en bogen:

Oproep aan het nageslacht:

We bleven langs de rand van de array Ennedi. De lokale bergen heten Tuku, hoewel ik niet de pretentie om te beweren - de naam van Omar al snel in mijn hoofd gemengd uiten. de Ennedi massief zelf is samengesteld uit vele onderdelen die zich uitstrekken over honderden vierkante kilometers tot aan de grens met Sudan.

Wie ons zag vanaf de top van de rots kinderen schreeuwen met spoed naar de kant van de weg.

De buitensporige flowing herinnerd zandkastelen.

Sphinx:

In de schaduw van de enorme kliffen en stopten we voor de lunch. Terwijl Hama gesneden salade tomaten, gingen we naar de nabijgelegen grotten. Niet verrassend, onder de talrijke wespennesten we hebben de komende oude tekeningen gekregen. Te oordelen naar de rokerige gewelven van de grot, de eerste mensen leefden net zo deze natuurlijke omgeving.

The view from the cave:

Buitengewoon grote tekening. Helaas zandsteen wordt snel afgebroken onder invloed van regen en wind, in dergelijke omstandigheden, de rotstekeningen zijn gedoemd tot een langzame maar gestage verdwijning.

Er was brandende haard:

Nu de grotten gefokt wespen. Het is zeer waarschijnlijk dat onder hun nesten en begraven tekeningen.

Binnenkort hebben we een lokale kinderen. Niet durven te benaderen, alsof ze zaten vast aan de rots en enthousiast gaten gehouden door ons.

Plotseling, een mus vloog op en ging in de hoed van een van de deelnemers aan onze puteshest, als dit is zijn nest. Het lijkt erop dat hij nooit een ontmoeting met mensen. Hoe zou je anders het complete gebrek aan vrees voor de mensen uit te leggen?

Petroglify:

Door 02:00 we bij de volgende put met water te vullen. Ook hier was een onaangename verhaal. Ten eerste, sommige jongen begon te gooien mest op plaatsen waarvan legio. Dan is een type dat nuttig is om onze enige meisje Mary (of Mariam, haar naam Omar), grijpen handen, NIET VERWIJDEREN en eiste om te vertrekken. Tuurlijk, laat ons voorstellen dat het hetzelfde gedrag tegen de vrouwen van zijn familie zou ernstig conflict te hebben. Ja, en in deze situatie het kwam niet op de vuist alleen vanwege onze gidsen. De oudste van hen ICEM bracht een stapel foto's en begon te laten zien aan de mensen in het water, in een poging om te bewijzen dat hij van die plaatsen die we bezoeken. Maar dit leidt niet tot iets, we moesten haasten om te eindigen met water en vertrekken. Aan het water geven de volgende frase van de dag werd geboren, zeggen in uw hart aan het adres van het type: "Kom naar mijn huis en zwaaien je handen daar."

Nomaden in het water geven slang behoorde tot nationaliteiten. In eerste instantie had ik een vermoeden dat er onder hen zijn er een aantal opvattingen over fotografie. Vreemd, maar duidelijk negatief treedt op wanneer u probeert te fotograferen kamelen (vooral drink), niemand toonde enige emotie als we hun camera's naar de kinderen of naar huis. Omar zei dat hij had geen geloof en geen verbod voor geen enkele reden, niet willen en al. Ik denk dat hij is sluw.

We vervolgden onze reis langs de fabelachtig mooie plek. Zand met schaarse gras, rotsen met een ongewone vorm - niet als elkaar. En veel van ezels.

Alleen de laatste twee jaar in de Ennedi mogelijke komst om te reizen naar deze array werd gesloten voor het publiek. En nu zijn er een aantal beperkingen. Bijvoorbeeld, laat staan ​​een groep van vijf mensen. Gedurende deze tijd heb je hier al slechts enkele tientallen mensen aan de top van de Mount Everest, en dan waren er meer mensen.

Oude bergen gluren uit het zand, zoals palen, ergens diep in de duizendjarige sedimenten ze worden samengevoegd tot een enkele array, als paddestoelen in het mycelium. In de loop der jaren, de wind blies in vanaf de toppen van vreemde patronen, het creëren van een echte boog. We maakten stopt bij een aantal van deze bogen. De laatste had zelfs een eigen naam - Elephant, Elephant dwz (imago van de deksel op).

Inderdaad ruimte in.

Passing door een verticale klif, zagen we een aap, al snel liep over de weg en verstopt in een grot. Ja, dit is niet de arrogante tvaryugi die stelen van handtassen onzorgvuldig toeristen in Thailand en rukken uit de handen van alle eetbare of geritsel. In tegenstelling tot de onverschrokken mus, aap ontmoeten we een paar keer op deze reis waren laf en vermeden mensen. Ik sluit niet uit dat ze eten, hoe veel plaatsen in Afrika.

Rotsen van het eiland in een zee van zand:

Omar en ICEM:

Even later werden we naar een andere rock, geschilderd rotstekeningen gebracht. Hier hebben we voor het eerst ontmoet andere toeristen. In de schaduw van een restgroep van Fransen, blijkbaar was verbaasd om ons te zien. Niet ver van hen waren souvenierstalletjes met hun snuisterijen, wat onzin in leder en rieten ware. Geen brons, in Mali of zilveren sieraden bekend, waarbij de Toearegs, en zeker geen maskers lagen, hoewel het snijwerk - een beroemde ambachtelijke in Afrika.

Rotstekeningen waren interessant eerder, met een duidelijk leesbaar samenstelling. Hun schrift werd gebruik gemaakt van een heel palet van kleuren, werden ze meer zorg getrokken details. De conclusie is duidelijk: ze waren tekeningen "van de late".

De dag was in de avond, kregen we naar het kamp aan de voet van een enorme berg. De zon al snel achter de horizon verdwenen en blies een aangename avond briesje. Hier in de bergen van de hitte is het niet zo sterk, en de nacht is niet zo koud als het vroeger was. Binnen enkele minuten kwamen we bij het kamp de volgende verkoopster souvenirs en niet opleggen, en zonder woorden spreiden hun waren op enige afstand. Dergelijke respect voor de bezoekers moeten allerlei hangers leren in veel verwend batch toerisme landen. Ik kocht mezelf sommige oude ding - een stuk van de meteoriet vilt, dakvilten chip primitieve stenen werktuigen. Hier dit spul in bulk. Snuisterij kostte me belachelijk CHF 1.000, of 60 roebel. Interessant, heeft de verkoopster niet weten wat de waarde van hun goederen, en elke keer dat de kwestie van de prijs bedoeld verschillende figuren, lange tijd door denkend over hoeveel deze onnodige onzin vtyuhat Mr. wit.

Tijdens het diner, onze kok bereid Hama heerlijke pasta nautically. En voor het dessert was een mango.