Over generaties clash

• Aan generatie botsing

Dit verhaal gaat over mij en mijn grootvader. Over generaties duel. Op de tragische relatie tussen hen. Op Begrip en onbegrip. Over liefde en egoïsme. En het geheugen, namelijk het helpt mensen om zichzelf te begrijpen en beter te worden

Aan het einde van 2012 verhuisde ik naar mijn opa. Hij heeft al enkele jaren alleen, elke dag werd hij zwakker en hulp nodig hebben gehad.

ik de kamer van zijn grootmoeder - ze stierf aan kanker op het bed 6 jaar geleden. Omdat de kamer was alsof behouden - er is niet eens een teken.

grootvader was 16 toen de Tweede Wereldoorlog begon. Hij wilde twee keer naar voren te komen en een vriend rende het huis uit, maar ze zijn schuren uit de trein. Opa was geen zeeman en niet vechten, dus ik was nieuwsgierig naar waarom hij zo'n tattoo gemaakt. Hij zei dat een dergelijke tatoeages waren zeer populair onder jonge mensen tijdens de oorlog, de jongeren waren trots op de militaire en wilde eigendom van hen het gevoel.

Zijn geheugen verzwakt elke dag - en het aantal medicijnen verhoogd. Ik maakte hem een schema.

De grootvader verloren besef van tijd. Hij heeft rustte, opgeruwde, maar zei dat hij nooit genoeg tijd gehad - alsof de hele dag bezig met iets. In die dagen, toen hij ging aan de soep koken, zou hij tot 2 uur eerder alles te vangen.

Mijn opa rookte meer dan 70 jaar, zei hij, de dokter vertelde hem dat hij kon sterven, als het is gegoten.

Hij had glaucoom en staar in beide ogen - doen de operatie was te laat, en hij zijn gezichtsvermogen verloor elke dag.

Onze eerste reis voor 3 maanden. Opa vasthouden aan mijn hand en kon alleen maar lopen rond het huis. Ondanks zijn zwakheid, we hebben een geweldige tijd en sprak veel meer dan voorheen.

88ste verjaardag. Opa laat ons niet toe om te vieren in een grote kamer - en we zaten als een gezin in een zeer krappe keuken. Het was een compleet gebrek aan gevoel van feest.

Het ritueel van het scheren neemt hem op zijn minst een half uur, toen ik probeerde om het te scheren, bleek dat dit een zeer pijnlijke procedure.

Een paar dagen later, ik weer overgehaald hem om uit te gaan in de straat. Maar de wandeling duurde slechts 5 minuten, hij al niet de kracht. Meer opa op de straat niet naar buiten komen.

werd op de juiste plaats op de tafel alle opa. Ik was streng verboden dat iedere stap of te verwijderen.

Opa zegt weinig, bijna niet bewegen. Line verbinding tussen hem en de wereld wordt steeds dunner en dunner elke dag. Het moeilijkste ding wordt om door te gaan om het te zien als een persoon. Hij werd dommelen in een stoel - je zit in zijn kamer voor een laptop en doen hun eigen ding.